Κυριακή

- ... Πού βρίσκομαι;

- Ξέρεις πού. Όχι στην Ελλάδα. Όχι στη Γη. Όχι στον κόσμο των ανθρώπων.

- Θεέ μου ... Είσαι Εσύ! Τί κάνω εδώ; Είμαι λοιπόν νεκρός; Γιατί φοράς αυτήν την κουκούλα; Φοβάμαι πολύ.

- Μη ρωτάς και μη Με δοκιμάζεις. Είσαι στο βασίλειό Μου τώρα. Και ... ξέρεις γιατί είσαι εδώ, δεν χρειάζεται να σ' το πω Εγώ.

- Δεν φταίω εγώ, Κύριε...με έβρισαν, με προκάλεσαν, μου επιτέθηκαν...ο Διάβολος με έσπρωξε στον πειρασμό, Μεγαλοδύναμε.

- Ήταν ένα άοπλο 15χρονο αγόρι τέκνο μου, δεν το θυμάσαι; Το πυροβόλησες εν ψυχρώ. Εχθές. Δεν σου έφταιγε σε τίποτα.

- Σε παρακαλώ Θεέ μου, λυπήσου με, εμένα τον ταπεινό σου υπηρέτη...Σαράντα χρόνια Σου στέλνω τις προσευχές μου και κάθε Κυριακή, σαν σήμερα, έρχομαι στον Οίκο Σου. Έγινα μπάτσος για να υπηρετώ την πατρίδα και Εσένα, που ξέρω πόσο την αγαπάς από πάντα. Δείξε το έλεός Σου.

- Εσύ δεν έδειξες έλεος σ' εκείνο το κακόμοιρο παιδί. Του στέρησες τη ζωή, το πιο πολύτιμο δώρο Μου. Το έπαιξες Θεός...Δε σκέφτηκες ούτε λυπήθηκες τους γονείς του όταν τους έστελνες πόνο και θλίψη. Αν εκεί βρισκόταν το δικό σου παιδί, πώς θα ένιωθες τώρα, τι θα σκεφτόσουν;

- Κύριέ μου, εγώ ...

- Εσύ, εσύ, εσύ...Εσύ, δε νοιάστηκες ποτέ να βοηθήσεις τον Πλησίον σου όπως προστάζω. Το μόνο που ήθελες και μπορούσες ήταν να κλέβεις λαθρομετανάστες, να βασανίζεις ναρκομανείς, να χτυπάς μαθητές, εργάτες, γέρους...Παραβίασες τους Νόμους Μου.

- Εντάξει, εντάξει Κύριε [λυγμοί] ... αμάρτησα ... ένας μπάτσος που τα έκανε σκατά ήμουνα. Σου ζητώ ταπεινά και γονατιστός συγχώρεση, κι ας μην το αξίζω.
Από αυτούς όμως δεν θα ζητούσα συγνώμη ακόμη κι αν μπορούσα, γιατί κι αυτοί ήταν αμαρτωλοί: στάθηκαν εμπόδιο μπροστά στην αγάπη Σου-κι εγώ, το μόνο όπλο που κράτησα ποτέ στα χέρια μου ήταν η αγάπη Σου ...

[βγάζει την κουκούλα]

... ω Θεέ μου ... είναι ... το πρόσωπό Σου ... Εσύ, είσαι ίδιος...ίδιος με εμένα! Μα, πώς; Τι θαύμα είναι τούτο;

- '' ... και εποίησεν άνθρωπον κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν...'' ,θυμάσαι τέκνο Μου;

- Δεν καταλαβαίνω Κύριε ... [με τρεμάμενη φωνή] τί σημαίνει αυτό;

- Να μη φοβάσαι, δεν είσαι νεκρός. Η πίστη σου σε έσωσε. Και τώρα, πορεύσου εν αγάπη και εν ειρήνη.......

[Ακούγεται ένας μεταλλικός τριγμός, η πόρτα του κελιού της φυλακής ανοίγει και ακούγεται μια βαριά δυνατή φωνή-εν τω μεταξύ, έχει ξυπνήσει]

- Σήκω συνάδελφε, είσαι ελεύθερος.

- Ελεύθερος;

- Ναι, μάλλον κάποιος εκεί έξω σε αγαπάει πολύ, χα χα ! Μόνο κοίτα να βιαστείς γιατί όλη η πόλη σήμερα έχει βγει πάλι στους δρόμους. Θα χρειαστούμε τη βοήθειά σου.

[χαμογελάει, φοράνε και οι δύο τις κουκούλες τους και αποχωρούν]