και η βροχή που μ' έφερε εμπρός σου, πλοίο
μορφή σφαλισμένη στο κρανίο τ' ουρανού '
Όταν έτριζε η θάλασσα των κόκκινων αγγείων
σε μια κορφή χαραγμένη στο νου δεμένος
κεντημένος σαν υπόσχεση πολύτιμης πνοής
μες το γυάλινο ίσκιο των θνητών μνημείων
έσκυψα στο προσκεφάλι σου
Σπόρος που τον χόρεψε ο άνεμος
σχεδόν σβηστός, περίπου ξένος, δυνάμει πιστός
πίνω γουλιές απ' τη ζάλη σου
Καθώς οι άνθρωποι σαν δέντρα κρύβονται στο δάσος
καθώς οι νόμοι ηχούν σαν γνώμη
τι τόπος η φωνή σου
κορμί-βιβλίο που το διαβάζω
στίχο προς στίχο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου