Ένα ευτυχισμένο δέντρο

- Τι κάνεις εδώ πάνω στο βράχο αυτό ολομόναχη, Πανδώρα?

- Κάθομαι και παρατηρώ τους ανθρώπους να περνούν, να φεύγουν, και να έρχονται, να σπάνε και να ενώνονται … και ξέρεις, τελικά τόσα χρόνια κατάλαβα ότι όσο ξεχωριστά και ενδιαφέροντα πλάσματα κι αν είστε, οι κινήσεις σας είναι τόσο προβλέψιμες… αλλά εσείς δεν το βλέπετε γιατί οι ζωές σας είναι τόσο μικρές-γι’ αυτό και ξέρετε να τις χαίρεστε! Πόσο σας θαυμάζω, εσάς τους ανθρώπους!

- Πίστευα ότι αυτήν τη φορά θα σε έβλεπα με τα χέρια σου αδειανά…

- Είναι τόσο περίεργο που όλοι με έμαθαν από αυτό το όμορφο σκαλισμένο καταραμένο κουτί… πανάθεμά το, είναι τόσο ελαφρύ όσο και πριν το ανοίξω κι αδειάσει, σαν ψέμα μού φαίνεται! Ώρες -ώρες νιώθω ότι αυτό με κρατάει κι όχι εγώ. Κάθε μέρα πρωί πρωί το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να το ανοίξω και δω αν έχει μείνει τίποτα μέσα…

- Η ελπίδα…

- Έτσι είπαν οι παραμυθάδες των αιώνων και πρώτος αυτός ο μισογύνης ο Ησίοδος-αν μπορούσα να τον πιάσω στα χέρια μου, θα του έβγαζα τα μάτια… ποτέ δεν είδα τίποτα εκεί ΄ έχω πάψει να ελπίζω εδώ και πολύ καιρό γιατί ξέρω… είχα το χρόνο για να μάθω και σ’ το ξαναλέω, εγώ δεν είμαι άνθρωπος.

- Ο Επιμηθέας θα είχε άλλη άποψη…

- Να΄σαι καλά που με κάνεις και γελάω! Σίγουρα έπρεπε πρώτα να γίνει το κακό για να καταλάβει και να συλλογισθεί. Ο άντρας μου είναι ο καλύτερος μαθητής-όπως δηλαδή είναι οι περισσότεροι βλάκες. Έκλαιγε μέρες και καταριόταν τον εαυτό του… το καλύτερο που μπορούσε να κάνει ήταν να φύγει. Φταίει όσο κι εγώ για το πώς έφτασε να είναι το ανθρώπινο είδος… το μόνο πράγμα που ήθελα από αυτόν και του ζητούσα είναι να κάθεται πλάι μου δίχως να μιλάει.. με έκανε να νιώθω πολύ μόνη, μόνο το βασίλειό του τον ένοιαζε. Οι άνθρωποι. Τον αγαπούσα και με αγαπούσε. Το ξέρω. Αλλά δεν είχε τον τρόπο, ο κακομοίρης. Όλους αυτούς τους αιώνες που κάθομαι και παρατηρώ τις ανθρώπινες μυρμηγκιές υπάρχουν μερικές φορές που νομίζω πως κάπου εκεί μέσα τον βλέπω. Άτιμο πράγμα η συνήθεια… χωρίς να το καταλάβεις, σού φτιάχνει το χαρακτήρα.

- Είσαι ευτυχισμένη καλή μου;

- Τι είναι ευτυχία, Μαύρο Μέλι; Σκέφτομαι τον Αχιλλέα που έφτασε στο σημείο να πει ότι, καλύτερα να ήταν ζωντανός και να ζούσε πολλά χρόνια άγνωστος και με μικρή περιουσία, παρά βασιλιάς στον Άδη. Η πραγματική κατάρα που σέρνω, δεν είναι οι μισές αλήθειες που μου φόρτωσαν οι μύθοι και οι παραδόσεις… είναι το ότι οι άνθρωποι με θυμούνται- κι όσο με θυμούνται δεν θα γίνω ευτυχισμένη! Ευτυχία λοιπόν για μένα θα ήταν να μπορέσω να γίνω δέντρο! Μια μεγάλη σεγκόγια καταπράσινη, σπίτι για τα ζωύφια, τα πουλιά, τα αγρίμια του δάσους, σκεπή της ζωής και ο ίσκιος μου δώρο στους διαβάτες που θα ξαποσταίνουν! κι άμα χάνουν το δρόμο τους, να τους τον ορμηνεύω εγώ. Να μην έχω μάτια και στήθη ούτε κορμί ή όνομα … να είμαι ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ. Ένα πραγματικό δώρο για όλη την πλάση, που δεν θα ξεχωρίζει από αυτήν. Να έχω το όνομα, αλλά και την χάρη.

- Κρατιέσαι όμως πάντα τόσο όμορφη και νέα!

- Σε ευχαριστώ. Η αλήθεια είναι πως από τη μέρα που άνοιξα το κουτί, μόνο αυτή η άσπρη τούφα προστέθηκε στα μαλλιά μου! Ποτέ δεν έμεινα μόνη μου, και πάντα ήμουν ποθητή. Μέχρι βέβαια να μάθουν ποια είμαι… αλλά δεν έχω παράπονο, λατρεύτηκα όσο και οι θεοί. Η ομορφιά είναι μια μορφή της θεικότητας! Και νομίζω πως στο μέλλον, ο, τι είναι όμορφο θα είναι και σωστό.

- Δεν φοβάσαι μήπως …

- Όχι, και θα σου πω γιατί: σήμερα οι θεοί πέθαναν ή ξεχάστηκαν … ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του θεό. Και ως γνωστόν, οι θεοί είναι ανίσχυροι δίχως εσάς τους ανθρώπους. Εγώ, έχω εμένα για θεό. Από τη μέρα που γεννήθηκα, μόνο αυτό είχα.

- Ώρα να φύγω τώρα κι εγώ παράξενη ταξιδιώτισσα..

- Γεια σου και σένα, αιώνιο παιδί! Να έχεις ο, τι επιθυμείς! Η Σελήνη να λούζει πάντα τα μαλλιά σου!

- Λέω να βαφτίσω το παιδί μου Πανδώρα…γεια σου δέντρο.