(εφαρμοσμένη) βαριά φιλοσοφία

...Βρέθηκε ξανά στο μπαλκόνι του πατρικού του σπιτιού,ντάλα μεσημέρι με τα τζιτζίκια να λαλούν και το νησιώτικο αγεράκι να βασιλεύει. Είχε περάσει ένας χρόνος,καιρός πολύς γι' ανθρώπους με φτιάξη σαν και τη δική του. Βλέπεις,εδώ και 362 μέρες νοσταλγούσε ασταμάτητα και ακόρεστα τη θεική,δωρική θέα του μπαλκονιού αυτού και δεν του έκανε καλό...όχι γιατί είχε καμιά σκασίλα για το σπίτι όπου κάποτε πέρασε τα παιδικά του χρόνια αλλά να,πρέπει να ήταν οι ευαισθησίες του που πήγαιναν να ξεχειλίσουν το ποτήρι της ψυχής του με τον ίδιο τρόπο που η θάλασσα τα βράδια ανέβαινε τόσο πολύ ίσαμε τις σκάλες του σπιτιού και τις χάιδευε αργά,απαλά σε μια μυσταγωγία μαγικής διάβρωσης ...

Τέλος πάντων,μπροστά του -πάντα εκεί- βρισκόταν ο μεγάλος αναπαυτικός καναπές που όταν ήταν μικρός τον πίστευε για σπίτι του -αχ χρόνια,άτιμα χρόνια πώς περνάτε! πρέπει να σκέφτηκε- και πιο κει σαν φόντο το Αιγαίο,η Λευκή θάλασσα...αγαλλίαση! Ξάπλωσε αργά,ήρεμα και σίγουρα κοιτώντας το απέραντο κι απέθαντο γαλάζιο ... κρατούσε στα χέρια ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο,πρέπει να λεγόταν ''Φιλοσοφία Για Αρχάριους-τα βασικά φιλοσοφικά ζητήματα'',500 σελίδες κοντά,βαρύ πράγμα ...

Ανέκαθεν τον γοήτευαν το μυστήριο της ζωής και το ανθρώπινο μυαλό,μάλιστα πίστευε ότι τα δύο αυτά έχουν μια άμεση μα αδιόρατη σχέση. Στο σχολείο οι συμμαθητές και οι δάσκαλοι είχαν εντυπωσιαστεί με την κλίση του αυτή και πάντα έλεγαν ''το παιδί αυτό θα αφήσει εποχή!'' ... στην πραγματικότητα βέβαια,ήταν πολύ εκλεκτικός:διάβαζε ο,τι του άρεσε και τον ενδιέφερε,ήθελε δηλαδή να το θεωρούσε χρήσιμο προκειμένου να κάνει ο άνθρωπος καλύτερη τη ζωή του και απεχθανόταν τον λεγόμενο ιδεαλισμό ... όταν μεγάλωσε λίγο,είχε ήδη απογοητευτεί τόσο πολύ με αυτά που έβλεπε και άκουγε από τους ανθρώπους και κυρίως τους λεγόμενους ''πνευματικούς ανθρώπους'' που ασχολήθηκε με κάτι τελείως άσχετο ... και όπως ήταν φυσικό,η Φιλοσοφία πάντα έμεινε ένα απωθημένο.

Τώρα όμως είχε αρκετό χρόνο να επανορθώσει:θα ξαναγνώριζε τη Φιλοσοφία από την αρχή-όχι όπως τη νόμιζε εκείνος αλλά όπως είναι πραγματικά,με τις διαφωνίες της,τον ιδεαλισμό της,τις αντιφάσεις της,τις απόψεις των μεταμοντέρνων,τα πάντα! Ο δρόμος,απλός:χρειαζόταν τον ίσκιο της μισοφάγωμένης από τον ήλιο και το αγέρι τέντας,τον αγαπημένο του καναπέ και σπιτικό παγωμένο τσάι. Ήδη μέσα σε μια εβδομάδα είχε ''σκοτώσει'' όλο το βιβλίο!

Και τότε,περίεργες σκέψεις και συλλογισμοί περνούσαν από το μυαλό του: κυρίως,το ότι η φιλοσοφία μιλούσε πάντα για τον άνθρωπο,τη ζωή του,τα προβλήματα και τις επιδιώξεις του-αλλά δεν υπάρχει μόνον ο άνθρωπος πάνω στη Γη! ούτε είναι το κέντρο του κόσμου όπως του μάθαιναν από παιδί,παρά άλλο ένα είδος που κατοικεί στον πλανήτη...και του αξίζει ο ίδιος σεβασμός με τα υπόλοιπα είδη. Η μόλυνση του αέρα,η εξαφάνιση των ειδών,τα κατεστραμμένα δάση,η επέκταση των πόλεων,ο υπερπληθυσμός ... το στομάχι του δέθηκε κόμπος. ''Και τι έκανα εγώ για τον κόσμο όλα αυτά τα χρόνια'' μονολόγησε ... ''Σκυμμένος πάνω από χαρτιά και ηλεκτρονικά μηχανήματα,ποτέ δε σήκωσα κεφάλι να δώ τι γινόταν δίπλα μου''. Σκέφτηκε πως όλα θα άλλαζαν από δω και πέρα,τα παιδιά του θα μάθαιναν μια αλήθεια διαφορετική...θα είχαν αξίες και υπευθυνότητα,από την πρώτη μέρα τους στον κόσμο ...

Ξαφνικά,μες την ησυχία και ενώ βυθιζόταν στις σκέψεις του,ένα ιπτάμενο ζωύφιο εμφανίστηκε από το πουθενά και στάθηκε στο αριστερό του χέρι τσιμπώντας τον. Ο πόνος έμοιαζε να τον ξύπνησε:τινάχθηκε αμέσως από την αναπαυτική του πολυθρόνα. Σήκωσε τα μάτια του και είδε το έντομο (πρέπει να ήταν μέλισσα) να στέκεται πάνω στο τραπεζάκι. Έπιασε με το δεξί χέρι το 500σέλιδο βιβλίο και το έριξε στο τραπεζάκι. Ο όγκος του,έλιωσε το έντομο.

... Ήρεμος πια,έκατσε στην αγαπημένη του πολυθρόνα να πάρει έναν μεσημεριανό, καλοκαιρινό υπνάκο.