Άραγε ξέρεις ;

Καρφωμένος σ' ένα σιδερένιο σταυρό ανάποδα και φορώντας μια χρυσή αλυσίδα περασμένη στο λαιμό της Νύχτας, συνήθισες πια.
Λογικά δεν υπάρχουν τέτοιες ώρες, μονάχα άνεμος μπλέκει κι άλλο ακόμη, βίαια τα ατίθασα μαλλιά σου σε τούτη την καθιερωμένη βραδινή γυμναστική στο χαντάκι της εμμονής, της ηδονής, του θανάτου.
Προκαθορισμένες ταλαντώσεις ...
Οι βάρδιες θ' αλλάξουν πάλι πρόσωπα. Πάλι παραμιλάς για Θερμοπύλες:να τις κρατήσουμε,λες,όσο περισσότερο.
Μετά,θυμάσαι ότι έπεσαν
-μα τι κι αν οι Θερμοπύλες έπεσαν!
Το παράδειγμα, τα σύμβολα, τα όπλα και τα σημεία που γεμίζουν τα χέρια μας, οι θνητοί πηγαινοέρχονται, μα αυτές, εκεί!
‘’Πρέπει να συναντήσουμε το Χάρο καθαροί στο σώμα και την ψυχή’’.
Γιατί κάθε τόσο οι Πέρσες σουλατσάρουν κατά δω και μας χτυπούνε τις πόρτες .

Τυχαίο και Ανάγκη ...
Όψεις από το ίδιο νόμισμα στις τσέπες της ανθρώπινης Ζωής.
Γράμματα κερδίζεις, κεφάλι χάνω.
Είσαι ανόητος να πιστεύεις πως το χρήμα μια μέρα θα καταργηθεί ...
Κι όμως ... Κι όμως ... Μπορείς να μιλάς με κάποιον άγνωστο μες το κεφάλι σου.
Βουίζει η σιωπή. Τον είπες Κανένα .
Ίσως γιατί όποτε λύνεις το λουρί του τυφλώνει μερικούς Κύκλωπες, δεν ξέρω.
Τον φοβάσαι λιγάκι αυτόν τον Κανένα.
Εσύ μαθαίνεις, αυτός θυμάται.
Εσύ νιώθεις, αυτός παρατηρεί.
Εσύ θέλεις, αυτός ξέρει ...
απλά. Είναι ό,τι έχεις. Σπάνια το βουλώνει, αλλά τον δέχεσαι όπως είναι.
Σπάνια θα σηκωθεί να βγει έξω από το δέρμα σου, γιατί μάλλον φοβάσαι τη μοναξιά.
Από αυτόν κι από τους άλλους ...

Έρχεσαι σε μένα … άραγε ξέρεις;
Τι από το παρελθόν,το παρόν,το μέλλον σου θα ξερίζωνες πρώτο;
Τι θες από μένα;
Λυπάσαι ακόμα τους ανθρώπους κι όμως περιμένεις να τους αγαπήσεις;
Συνεχίζεις να ζητάς ή έμαθες επιτέλους να παίρνεις;
Βρήκες τη γεύση και την οσμή της φυλακής και της πλάνης σου,μήπως σου χαμογέλασαν τα πρόσωπα των δεσμοφυλάκων;
Για στάσου…μήπως είσαι εκείνο το σκιάχτρο που στέκει γελώντας ειρωνικά πάνω από τα στάχυα;
Γλείφει ακόμη η ήττα τις πληγές σου; Πρόλαβες να την υιοθετήσεις; Βιάσου!

Βαριέμαι.
Πλήττω.
Προκαθορισμένες ταλαντώσεις.
Δε λέω ότι φταις.
Ο κάθε στρατός χωράει μόνο έναν. Το σκιάχτρο μου εγώ,το έκαψα. Και προσέχω τι κουβαλάω μες τις τσέπες.
Ό,τι αγαπάω μπορώ να το χάσω,κάθε στιγμή (Άραγε,αγάπησα ποτέ;).
Τέτοιο μέλι κυλάει μες από τ’ ακροδάχτυλά μου,τα μάτια μου,στις φλέβες μου.
Μαύρο.