Χριστουγεννιάτικη Ιστορία

Άλλη μια φορά ο χειμώνας ερχόταν στη Γη των Ανθρώπων. Οι άνθρωποι άρχισαν να φορούν πανωφόρια, γάντια και κασκόλ, τα περισσότερα τζάκια πια κάπνιζαν και η μέρα λιγο-λίγο μίκραινε ώσπου να έρθουν οι γιορτές των Χριστουγέννων, οι μέρες που μάζευαν όλους γύρω από τη φλόγα της αγάπης και της ελπίδας για να ζεσταίνονται οι ψυχές μες το χιονιά. 

 Η χαρά κυρίευε περισσότερο απ' όλους τις καρδιές των παιδιών. Όχι μόνο λόγω των διακοπών και των παιχνιδιών που αυτές έφερναν, ούτε λόγω των πολλών γλυκών που οι μανάδες (καθώς ήταν η παράδοση) θα έφτιαχναν στους φούρνους των σπιτιών ... Το σημαντικότερο για κάθε παιδί ήταν η πραγματοποίηση της επιθυμίας του - αποκορύφωμα μιας τελετουργίας που απαιτούσε προετοιμασία και σκέψη στο μυαλό και την ψυχή του κάθε παιδιού για μήνες ολόκληρους, πριν γράψει γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Εκείνος τότε, θα έκανε τα αδύνατα δυνατά στο χρόνο που του απέμενε μέχρι την αλλαγή του χρόνου ώστε το κάθε παιδί να πάρει το δώρο του και να ξεκινήσει το νέο έτος χαμογελώντας. Έτσι είχαν κάποτε τα πράγματα στη Γη. 

 Αυτήν τη φορά όμως, κάτι ήταν διαφορετικό και δεν ήταν για καλό: καθώς οι γιορτές πλησίαζαν, ο Άγιος Βασίλης περίμενε από το Θεό να τον καλέσει στο ψηλότερο σύννεφο του ουρανού ζητώντας του να αρχίσει να προετοιμάζεται για τη μοιρασιά των δώρων στα παιδιά όλου του κόσμου. Αλλά τώρα, ούτε φωνή ούτε ακρόαση! Ο Άγιος, που είχε ήδη διαβάσει πολλές φορές τα γράμματα που του είχαν στείλει τα παιδιά, ανυπομονούσε και συνάμα ανησυχούσε τόσο πολύ που για πρώτη φορά από τότε που ανέβηκε στον ουρανό έκανε το μακρύτερο ταξίδι προς το σύννεφο του Θεού.

 Τρεις μέρες τού πήρε να ανέβει ,και όταν έφτασε ένιωθε πως θα λιποθυμούσε από την κούραση-και θα λιποθυμούσε πράγματι αν δεν εμφανιζόταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή μπροστά του Ο Θεός σε μορφή ποταμιού από λευκό φως . 

 - ''Θεε, συγχώρεσέ με που έρχομαι έτσι ξαφνικά, απροειδοποίητα και απρόσκλητος΄ ξέρεις, είναι που....'' 

 - '' ξέρω πολύ καλά τι είναι παλιέ μου φίλε'' ,απάντησε ο Θεός με τρεμάμενη φωνή. 

 - ''τι συνέβη;'' 

 - ''λυπάμαι πολύ αλλά φέτος δεν θα μοιράσουμε τα δώρα στα παιδιά της Γης...'' 

 - ''τι κακό κι αυτό! όμως...δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξει; είσαι ο Θεός...'' 

 - ''τίποτα δεν μπορώ να κάνω Άγιε μου ... όσο δυνατός και αν φαντάζω στον υπόλοιπο κόσμο, η δύναμή μου βρίσκεται στις ανθρώπινες καρδιές ... και όσο οι άνθρωποι με ξεχνούν, εγώ χάνω τη δύναμή μου. Γι' αυτό δεν θα μπορέσω να κάνω καμιά επιθυμία πραγματικότητα... και τώρα σε παρακαλώ, άφησέ με μόνο ... '' 

 - ''μα τότε εγώ δεν έχω κανένα απολύτως λόγο να υπάρχω...'' ψέλλισε ο Άγιος καθώς έφευγε μακριά ... 

 Και καθώς κατέβαινε 3 μέρες προς τη Γη, ένα πράγμα μόνο βασάνιζε τη σκέψη του: πώς θα αντίκρυζε τα παιδιά. Έπρεπε τάχα να μείνει τη μέρα της Πρωτοχρονιάς κλεισμένος στο σπίτι του; ή να περιφέρεται άσκοπα ψηλα στον ουρανό; ή μήπως να κατέβαινε στη Γη και να μιλούσε στα παιδιά εξηγώντας τους; Η πάλη μέσα του ήταν έντονη και ασταμάτητη-χώρια η κούρασή του από το δρόμο.

 ''Θα πάω να τους μιλήσω! τα παιδιά πρέπει να ξέρουν. Γι' αυτό τόσα και τόσα χρόνια με αγαπάνε και τα αγαπάω: η σχέση μας ήταν πάντα ειλικρινής και χωρίς μυστικά...θα μου στοιχίσει βέβαια η θλίψη που θα δω στα μάτια τους-αλλά σε κάποιον πρέπει να μιλήσω και εγώ! δεν μπορώ να κουβαλήσω τέτοιο βάρος '' μονολόγησε καθώς έφτανε στη Γη, έχοντας πια πάρει την απόφασή του. Περπάτησε στη Γη αρκετή ώρα, ώσπου έφτασε στην πρώτη πόλη. 

Κάθισε στην πλατεία να ξαποστάσει, δίπλα σε ένα σιντριβάνι ενώ κόσμος μιλιούνια πηγαινοερχόταν, άλλοι με βήμα γοργό και άλλοι απολαμβάνοντας αργά την τελευταία βόλτα της χρονιάς. Στους περισσότερους από αυτούς δεν περνούσε απλά απαρατήρητος, αλλά ούτε καν τον έβλεπαν-δεν μπορούσαν να τον δουν, αφού ( όπως έλεγε ένας μύθος που τώρα αποδεικνυόταν αληθινός ) μόνο τα μικρά παιδιά και όσοι είχαν αγνή ψυχή μπορούσαν να δουν τον Άγιο Βασίλη. Φυσικό και επόμενο ήταν λοιπόν, ευθύς αμέσως να μαζευτούν στην πλατεία όλα τα πιτσιρίκια που ζούσαν ή γυρόφερναν εκεί κοντά και να τον αγκαλιάσουν. 

 Τα δεκάδες παιδικά χαμόγελα όμως που σαν Ήλιοι έλιωναν το χιόνι του καταχείμωνου έγιναν χειρονομίες απορίας μόλις είδαν το θλιμμένο και άλλοτε περήφανο παππούλη να κάθεται αμίλητος και δακρυσμένος. 

 - '' Τι έχεις και κλαις Άγιε Βασίλη; '' τον ρώτησαν τα παιδιά. 

 - ''Αλίμονο παιδιά μου αγαπημένα ... εφέτος δεν θα μπορέσω να σας φέρω τα δώρα σας ...'' 

 - '' Γιατί; μήπως δεν ήμασταν καλά παιδιά φέτος; '' είπε γεμάτο ανησυχία ένα παιδί και ο Άγιος Βασίλης έγνεψε αρνητικά. 

 - ''Μήπως αρρώστησες εσύ ή οι τάρανδοι; '' ήταν μια άλλη γεμάτη αγωνία ερώτηση. 

 - '' Όχι, όχι δεν είναι τίποτα τέτοιο ... '' και έκαμε να συνεχίσει μα ένα άλλο παιδάκι είπε με την αιώνια αφέλεια και σοβαρότητα που συνοδεύει τα παιδιά τον διέκοψε: 

 - ''Μην ανησυχείς Άγιε, κάτι μπορεί να γίνει ... πιστεύω -όπως όλοι μας εδώ- ότι όλα θα πάνε καλά, κι ότι κάτι θα συμβεί ... '' 

 - '' Όχι δε θα συμβεί ... επειδή ... πιστέψτε με, το ξέρω ... δυστυχώς ...'' και αφού σταμάτησε τα λόγια του εκεί για να μην πληγώσει την πίστη τους, κίνησε να φύγει από την πλατεία αλλά ξάφνου τα μικρά τον περικύκλωσαν ξανά, ζητώντας του να μείνει μαζί τους μέχρι την αλλαγή του χρόνου. 

 ''-  Συγχωρέστε με που δεν θα μπορέσω ... είναι ειρωνικό που πάντα ήθελα να περάσω μαζί σας μια φορά την πρωτοχρονιά για να μάθουν να λένε αυτοί που ισχυρίζονται πως δεν υπάρχω ... αλλά τώρα πια εγώ δεν έχω λόγο να είμαι εδώ: είμαι πια ένας δυστυχισμένος και ξεπεσμένος γέρος. Ένα σκοπό είχα στη ζωή μου: να σας κάνω χαρούμενα, και αυτό τελείωσε πια ... '' 

 Καθώς ο Αη-Βασίλης έφευγε από την πόλη σκυφτός με βήμα βαρύ και αργό πηγαίνοντας προς το σπίτι του στον παράδεισο για να μαζέψει τα πράγματά του, τα περισσότερα παιδιά άρχισαν να κλαίνε απαρηγόρητα - ήταν πάντα έτσι, και έτσι θα είναι, να μην υπάρχει πιο αβάσταχτος πόνος από αυτόν της χαμένης ελπίδας και του σκορπισμένου ονείρου.... πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ευαίσθητες, αθώες αγνές ψυχές. Παρ' ολ' αυτά, υπήρξαν και μια χούφτα παιδιά που μέσα σε όλη τους τη στενοχώρια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους σαν να έλεγαν ''κάτι πρέπει να γίνει ''. 

Αφού λοιπόν συζήτησαν για λίγα λεπτά και με αξιοθαύμαστη διαύγεια και ηρεμία για την ηλικία τους, αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον Αη Βασίλη για να βρουν μαζί του μια λύση γι' αυτό το φοβερό που έτυχε τη χρονιάρα αυτή μέρα. Έπρεπε όμως πρώτα να τον μεταπείσουν! '' δε βαριέσαι! βλέποντας και κάνοντας'' ,πρέπει να σκέφτηκε η μικρή παρέα καθώς ακολουθούσε τα χνάρια του Αη-Βασίλη στο χιόνι για να τον ξαναβρεί. Μετά από αρκετό περπάτημα, τον είδαν να περπατάει έξω από την πόλη, προς την ερημιά. 

Και θα τον προλάβαιναν, αν δεν έβλεπαν στην άκρη του ορίζοντα ένα απίστευτο θαύμα που ποτέ πριν δεν είχαν ξαναδεί: μια μεγάλη φωτεινή σκάλα που ανέβαινε στον ουρανό! ''Να περιμένουμε να ανέβει και μετά να τον ακολουθήσουμε, για να μη μας καταλάβει'' είπε ένα μικρό κοριτσάκι. Πράγματι μετά από λίγο, τα παιδιά ένα ένα ανέβαιναν τη σκάλα αψηφώντας την κούραση και ακόμη αυτήν την ιδέα τού τι μπορούσε να συναντήσουν εκεί πάνω. Ανέβαιναν για αρκετή ώρα όταν τελικά έφτασαν στην άλλη άκρη της σκάλας, επάνω σε ένα τεράστιο σύννεφο πάνω από το οποίο έλαμπε ο πιο ζεστός και συνάμα απαλός ήλιος που είχαν νιώσει-καμία σχέση με το χειμώνα κάτω στη Γη! 

Όταν όλοι έφτασαν πάνω, διαπίστωσαν με έκπληξη ότι ο Άγιος Βασίλης δε φαινόταν πουθενά. Η αρχική τους απογοήτευση όμως διαλύθηκε όταν κοίταξαν ανατολικά και είδαν μια τεράστια επιγραφή.... Ακόμη και μια φαντασία τόσο δραστήρια και δημιουργική όπως η παιδική ,δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα έβρισκε στον παράδεισο (αν βέβαια ήταν ο παράδεισος αυτό το περίεργο πρωτοφανές μέρος με την εκνευριστική ησυχία) μια ταμπέλα όμοια με αυτές που έβλεπαν τα παιδιά κάθε μέρα στους δρόμους της Γης -μόνο που η ταμπέλα αυτή παρίστανε....ένα ανθρώπινο σώμα! και ένα βέλος που διακριτικά έδειχνε στο στήθος στο ύψος της καρδιάς ,σαν να έλεγε ''βρίσκεστε εδώ'' ! 

 - ''Αλλο πάλι και τούτο... τα πράγματα γίνονται ολοένα και πιο μπερδεμένα ....'' ακούστηκε μια φωνούλα να μονολογεί και καναδυο ακόμη συμφώνησαν.

- '' Κι όμως , τώρα είναι ευκολότερο'' απάντησε ένα άλλο παιδί χαμογελώντας και άπλωσε τα χέρια της για να πιαστούν όλοι τους χέρι-χέρι σε κύκλο. Μόλις ο κύκλος έκλεισε, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και αφού έκλεισαν τα μάτια, την επόμενη στιγμή βρίσκονταν μακριά από εκείνο το παράξενο μέρος, πίσω στην πλατεία της πόλης τους. Ύστερα, συνέχισε: 

 - ''Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο που ήρθαμε πάλι εδώ ή όχι, ούτε αν εκείνο το μέρος ήταν μες τη φαντασία μας... Να σας πω την αλήθεια φίλοι μου, είμαι πολύ μικρός για να μιλήσω για τόσο μπερδεμένα και ακατανόητα πράγματα...ξέρω όμως-και το ξέρω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου- ότι αυτές οι γιορτές είναι γιορτές αγάπης. Και αγάπη σημαίνει να νοιάζεσαι τους άλλους ανθρώπους, να χαίρεσαι στις χαρές τους και να είσαι δίπλα τους στις λύπες. Ένα δώρο, είναι μια απλή χειρονομία και τίποτα παραπάνω. Το ξέρετε, πως έχουμε πάρει πολλά δώρα όλα αυτά τα χρόνια. Και καθένα από αυτά ήταν μια μικρή χαρά για τον καθένα μας. Αλλά απόψε το βράδυ πολλά παιδιά σαν και μας δεν θα χαρούν. Μπορεί ο Άγιος Βασίλης ή όποιος άλλος να μη μπορεί να φροντίσει για αυτά πια, αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτα. Όλοι λένε πως είμαστε μικροί και δεν ξέρουμε ούτε μπορούμε να κάνουμε τίποτα από μόνοι μας αλλά δεν χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα σε αυτούς παρά μόνο στους εαυτούς μας. Γι’ αυτό έχω να προτείνω, να μοιράσει ο καθένας τα μισά του παιχνίδια σε όσα παιδιά δεν έχουν και δεν πρόκειται φέτος να πάρουν δώρο… ποιος συμφωνεί? ‘’

 Τα παιδιά τότε, σήκωσαν ψηλά τα χέρια τους δίχως ούτε ένα να αμφιβάλλει πως αυτό θα ήταν το σωστότερο για όλους εκείνο το βράδυ που άλλαζε ο χρόνος… έπειτα, το καθένα πήγε στο σπίτι του και αφού ντύθηκε με τη στολή του Άγιου Βασίλη και άρχισε να βάζει μερικά από τα παιχνίδια του σε ένα σάκο και βγήκε στο δρόμο …