TIK TAK

Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση, μικρούλι.
Όχι άλλα δάκρυα.
Μόνο ψηλάφισμα.
Δε γνωρίζεις πια τη ζωή σου.
Πόσα πέρασαν δίπλα σου, πόσα αυτονομήθηκαν πια από το βλέμμα και το άγγιγμά σου ...
Μετανιώνεις ?
Δε γίνεται.
Δεν έχω χρόνο για να γυρίσω πίσω, δεν ποθώ αυτήν την αλλοτρίωση.

Μπροστά.

Αυτό το δέντρο έχει δυο μεγάλα κλαδιά:
το ένα,το λυγερό και ελαφρύ,σου λέει ν' αποφύγεις κάθε πόνο,κάθε αναγνώριση πως όσα έγιναν πρωτύτερα σού ανήκουν.
'' Μόνο μια υπογραφούλα εδώ κάτω, τέρμα τα ψιλά τα γράμματα-αφού μπορείς! ''

Αλλά εγώ θα προτιμούσα να ανέβω στο άλλο το κλαδί, το γερό ,μιας και ποτέ δε με φαντάστηκα ξένο από τη ζωή μου ακόμη κι όταν αυτή με βασάνιζε με αυτό το μέσα-έξω, μέσα-έξω
-τόσο που να μην μπορώ μερικές φορές να καταλάβω αν μου ανήκει.
Ούτε αν είμαι μέσα της έβλεπα.

Δική μου είναι.
Ας πονέσω.
Ας φθαρώ. Ας πέσω.
Δεν έκανα ''λάθος''. Στηρίζω την πράξη μου-το ίδιο μου το Είναι- με κάθε μου στάλα.
Τι κι αν φύγω? θα έρθει η ώρα αυτή ,μα εγώ εδώ δεν θα' μαι.

...Ήδη πονάω. Λέω να δοκιμάσω ως πού αντέχω.
Αν σοριαστώ, κανείς ας μη με σηκώσει.
Δε ''διάλεξα''. Μη λες ψέμματα στον εαυτό σου. Σκέφτεσαι με όρους ανταλλαγής πολύ συχνά, ίσως να ζήσεις πιότερο. Ευχήσου να χαθώ.
Γιατί αν ζήσω, θα πρέπει να βρεις άλλη δικαιολογία.


[ το κλαδί αυτό είναι στ' αλήθεια πολύ γερό. Θα με κρατήσει ,όποιο κι αν είναι το τέλος-
ΑΝ υπάρχει τέλος.
Μόνο άμα θες , έλα να ποτίζεις το δέντρο. Ζωή είναι και ζωή έχει ]