Τι ειρωνεία

Ε και να υπήρχε μια στιγμή

Που θα έκλεινα τα κρίματα όλα σ΄ ένα μουσικό κουτί

Που ο πόνος θα μούδιαζε τον κόσμο

Ανάμεσα στις κλειδώσεις κάθε ‘’επειδή’’

Τότε που οι μεγαλοστομίες θα σταμάταγαν να σπαταλούν τον καθάριο αέρα

Και θα γίνονταν κρίκος μιας τροφικής αλυσίδας όχι πεινασμένων,

Μα μερικών γενναίων ειρώνων ‘

Τότε θα έσκυβα στη γη

και θα έκανα κάθε οστό και ιστό γιοφύρι για να περάσει απέναντι η σκιά μου

-έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήμουν δα βαρύτερός της …

Υπήρχε, κάπου στεκόταν η στιγμούλα εκείνη

Μα θα παράπεσε στις σχισμές του κορμιού

Και η ιστορία κάθε τι ταπεινού, ανώνυμου και πικρού τώρα θα πρέπει να ξαναγραφεί

Τι ειρωνεία !!!